Film jest konceptualną podróżą w poszukiwaniu duchowości. Widzowie są zabrani w podróż przez historię, od Wielkiej Grecji, przez Wyspy Liparyjskie, pustynię, aż po kraje Katarów. Obserwujemy wiatr pędzący w kierunku Morza Śródziemnego, jego ruch między naturą a sztucznością, od skalnych pustelni po zatłoczone współczesne miasta, aż do stratosfery, gdzie spotykamy Gaję – stworzenie oddychające kosmicznym powietrzem i żywiące się Wszechświatem. Wiatry są jej układem krążenia i chronią nas, dopóki, cytując Apokalipsę św. Jana, czterej aniołowie nie zamkną ust wiatrom.

Inny opis sugeruje, że film stawia pytanie o sens życia w otaczającym nas materialistycznym świecie. Przywołuje filozofów, mistyków, proroków i ruch Katarów, zachęcając widza do zdefiniowania własnego sensu życia i poszukiwania wewnętrznej boskości.